دوستم همیشه بهم میگفت که تو برخوردهای اجتماعی فرار گزینه ی اولته. قطعا باهاش موافقم. از دید ناخودآگاهم انسان ها برام دو دستن : ۱. کسانی که از برخورد باهاشون احساس راحتی ندارم که بگذریم و ۲. کسانی که قصد از دست دادنشونو ندارم. برخوردام با دسته ی دوم به قدری کوتاهه که نکنه دلشونو بزنم.
از بین آدمای داستانم کسی بود که برای اینکه ازش دور نشم هیچ وقت باهاش برخورد نکردم. این موضوع دقیقا همون فراره معروفمه ولی این مطلب به معنای اینه که در نهایت نتونستم فرار کنم اما اینو میگم چون به قول دوستی: "میگم تا دیگه دوتایی نباشه" و با نوشتن، نه تنها یه واقعیتو در حد کلمات کوچیک میکنم بلکه از اونجایی که میدونم ثبت شده میتونم بدون نگرانی از دم دست حافظم پاکش کنم.
درباره این سایت